میوه جات
میوه های مرسوم در ایران در این صفحه معرفی می شود. میوه‌هایی که در سبد ایرانیان -که بسیار هم متنوع است- وجود دارد. بر اساس برآورد انجام شده در تیم سرباغ، در طول سال، حدود ۴۰ نوع میوه درختی توسط خانوار ایرانی مصرف میشود. سرانه مصرف میوه ایرانیان طی دهه گذشته بین 120 تا 150 کیلو در سال بوده است.
به
جغرافیا سرباغ – به و گلابی
به‘ میوه ای زرد رنگ ، خوشبو ، گرد و یا به شکل گلابی است که سطح آن پوشیده از کرک بوده و دارای طعمی مطبوع ، شیرین و یا کمی ترش و تقریبا گس با گوشت خشک و کرکی است ، پخته شده میوه به دارای بو و طعمی خوش بوده و مربای به نیز خوشمزه و پرطرفدار است.
گیوی ، مرکز شهرستان کوثر را شهر هیوا می نامند ، میوه ‘به‘ را در زبان آذری هیوا می‌گویند.
نوعی گلابی که بسیار شبیه به است به نام گلابی هیوا در کشور شناخته می شود.
شهرستان کوثر با مرکزیت شهر گیوی یکی از مراکز مهم تولید “به و گلابی” در کشور است.
شهر گیوی در ۸۵ کیلومتری جنوب اردبیل و ۳۰ کیلومتری شمال غربی خلخال قرار دارد.
حاجی آقاکیشی ، ملسی ، آجی شیرین و ترش انواع به‌های گیوی است که در این میان حاجی آقاکیشی رقم خاص شهر گیوی است که آبدار ، ترد و خوشمزه بوده و از نظر انبارداری نیز رقم آجی شیرین و برای تهیه مربا نیز رقم به ترش استفاده میشود.
شهر گیوی در کنار رودخانه کیوی چای یکی از شاخه ای رودخانه قزل‌اوزن قرار دارد و به همین دلیل اطراف شهر و رودخانه را باغ‌های میوه به ویژه به در برگرفته است.
کیوی
کیوی میوه‌ای است که خاستگاهش کشور چین است و در ایران نیز یک محصول جوان محسوب میشود چرا که کمتر از ۳۰ سال است که به سرزمین ایران راه یافته است. در واقع نهال کیوی برای اولین بار در ایران در منطقه خشکداران شهرنشتارود به ثمر نشست و به این ترتیب نشتارود بعنوان پایتخت کیوی ایران نام گرفته است.
سالانه بیش از چهار میلیون تن کیوی در جهان تولید میشود و چین با تولید سالانه بالغ بر دو میلیون تن، بزرگ ترین تولیدکننده این محصول به‌شمار می‌رود.
ایتالیا و نیوزلند دومین و سومین تولیدکننده بزرگ کیوی جهان هستند و کشور ایران نیز جایگاه چهارم را به خود اختصاص داده است. بر اساس آمارهای منتشر شده از سوی سازمان فائو در سال ۲۰۱۹ ایران ۳۴۴ هزار و ۱۸۹ تن کیوی تولید کرده است. تنکابن و نشتارود نزدیک یک سوم کیوی کشور راتولید می کنند.
شهر چوبر یکی از مراکز مهم کشت کیوی است. چوبر یا چوبار شهری از شرق چسبیده به دریای خزر و از غرب به کوه‌های استان آذربایجان شرقی و تالشان،
شهری از توابع شهرستان تالش در استان گیلان ایران است.[۴] این شهر در سال ۱۳۸۴ خورشیدی از ادغام پنج روستا تشکیل شد.
آب و هوای آن مرطوب و اکثراً بارانی را است که این موقعیت باعث شده کشاورزی مخصوصاً برنج و کیوی از محصولات درجه اول این شهر بشمار بیاید و همچنان بزرگترین صادرات کیوی و میوه وسبزیجات در شمال غرب ایران بشمار برود. آبشارهای کوهستانی از جاذبه‌های گردشگری چوبرهستند.